Gaat  over mijzelf nu.

Dag 139 Schilderij.

Ik zie mijzelf terug in de felle kleuren die kris, kras door elkaar lopen over het grote linnendoek. De strepen onderaan links zijn mijn benen. Zoekend naar de vastigheid van de grond. De schilder laat de kleuren alle kanten opvliegen. Net zoals mijn benen dit regelmatig ook doen.

De krullende slierten die dwars over dit doek liggen zijn mijn armen. Ook zij slingeren heen en weer langs mijn romp.

Deze slingerende slierten laten heel goed zien dat de controle van de kwast ver te zoeken is geweest. De schilder moet bij tijd en wijle zijn penseel hebben laten vallen om zo de ongecontroleerde bewegingen te kunnen maken.

Midden op dit doek zie ik een klein rond vlakje. Dat moet mijn hoofd zijn. De vorm van mijn scheve mond heeft hij er heel goed in geschilderd. Zelf mijn kromme neus is herkenbaar.

Zoekend naar nog meer van mezelf in dit schilderij ontdekt hoe mooi en kleurrijk ik ben.

Picasso heeft mij nooit gekend maar heeft wel al mijn gebreken goed in dit werk kunnen verwerken.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Staat al op blog 

Geschreven op 16 oktober 2015

Vertrouwen.

Zachtjes zing ik een lied.

Mijn stem klinkt broos en kwetsbaar.

Een kleine lach verschijnt op mijn gezicht als ik jou mijn kamer binnen zie komen.

Je kijkt door mijn glimlacht heen, want je weet beter.

Mijn pijn, boosheid en verdriet kan ik niet voor jou verbergen.

Je schiet vol.

Ik zie langzaam twee tranen over jouw wangen glijden. De woede die je voelt door de pijn waar ik mee worstel, geeft mij weer een beetje hoop en vertrouwen.

Je komt bij mij zitten en begint zachtjes mee te zingen. Onze stemmen vol verdriet, hoop en liefde smelten langzaam in elkaar.